Deze foto is nog van een coffee stop in de buurt van de cabin in Wisconsin. Met vaste hand verdeelt ze verschillende koffiebroodjes in vieren. Intussen maken we een lunchstop, erg prettig op zo’n lange dagreis. Dit keer hoeft Berdena

De grote zaal middenin dit cornpalace is nu in gebruik als basketbal zaal. De jongelui zijn er al klaar voor om te beginnen. Ook hier zijn de versieringen gemaakt van mais. [i]Within the Cornpalace a large basketball. The youngsters are

De buitenkant van het Cornpalace is nog niet helemaal klaar dit jaar. Hier wordt nog de laatste hand aan dit onderdeel gelegd. [i]The outside has to be finished this year.[/i]

Harold rijdt ons met vaste hand verder. We rijden comfortabel in een soort ‘van’zoals ze die noemen. Drie keer twee ruime zitplaatsen achter elkaar. De bedoeling is dat we telkens van plaats wisselen, maar Wim heeft het voorrecht van de

De wegen hier zijn lang, oneindig lang. Denk niet dat je zomaar in de Black Hills bent. We halen herinneringen op aan vader Hein en mama die op zo’n tocht in 1975 gezegd moet hebben:’As wie-j bie-j ons zo wied

Het voormalige huis van de Vandervoorts staat er nog goed bij. Denk niet dat de Engelse humor de leukste is. Ik luister zo naar de gesprekken en ze hebben het over een man die opnieuw trouwt. Het schijnt nogal een

Ze heeft er nog een aandenken aan want dit eerste kerkje bestaat allang niet meer. Dit is de plek waar Herman en Nettie elkaar hebben ontmoet. [i]Adriana shows us a plate with the first Volga Church on it. It does

Dan gaat de reis beginnen. Het is niet te vergelijken met Nederland. Overal mais zover je kunt kijken. Harold brengt ons naar Zuid Dakota naar de plek waar Herman ooit begon in Volga. We worden hartelijk ontangen door vrienden van

Nog meer cows, but a special one: stained glass mèt de echte koe van Harold er op.Dit is de binnenkant, daarom zie je alles in spiegelbeeld. Luella’s breakfast was een verrassing. Ze moest nog even naar de chiropracter voor haar

Mijn schilderij met de nieuwsgierige Holsteiners viel bij Harold in goede aarde, net als het tulpen en molenbord van Diny en de zak met echte Rembrandt-tulpenbollen die ik van Schiphol had meegebracht. [i]Harold liked my painting with the Dutch Holsteiners,

Er is zo ook een kamer met Delfts blauw. Ik denk niet dat je ooit zoiets gezien hebt. Het thema is strak doorgevoerd en ik denk dat menig Nederlander er een steentje aan bijgedragen heeft. Maar er is nog een

Wij mogen in de tulpenkamer slapen. Het is allemaal tulp wat de klok slaat. Tulpen op de quilt die over het bed ligt, tulpen aan en op de wand en overal maar wat iets neergezet kan worden is het iets

Curtis heeft de sjas er goed in en we rijden in één ruk door naar Sibley in Iowa. Het is heel wat anders om hier te rijden: brede rechte wegen en weinig verkeer. Sibley is een dorp dat wel alle

Pamela… Zo zit je nog in St Pauls, de tweelingstad met Minneapolis en even later in de Black Hills. Zondagmorgen zijn we hier naar de kerk geweest, een bijzondere kerk zowel van uiterlijk als de sfeer. Je voelde je heel

een echte reunie. Alleen heb je de helft nog nooit gezien terwijl het toch voelt als familie. Will en Bennie, de zoontjes van Tim en Chris stelen natuurlijk de show. Bennie loopt al op handen en voeten en staat zelfs,