Gisteren was er de herdenking van de DELA van onze geliefden die afgelopen periode gestorven zijn. Geheel in een Youtube uitzending op de pc werden daarbij  de namen genoemd van onze geliefden. Het werd heel stijlvol en mooi gedaan door

Eigenlijk ben ik helemaal niet van de voetbal. Al mijn mannen, op Rick na dan, zijn of waren er druk mee bezig. Was het niet met voetballen zelf dan toch met leiderschap, trainer of het kijken aan het veld of

Opnieuw heb ik een gesprek gehad met mijn therapeute. Er zit een opbouw in, ik merk het zelf. Was het eerst het opnieuw verwerken of noem je het ‘een plekje geven’ van het verdriet om onze sprankelende jongste zoon. Het

Engeland en vooral Schotland hebben ons hart gestolen. Dacht ik altijd, maar nu ik deze foto tegenkom denk ik … waarom? Deze foto maakte ik tijdens een nogal verregende vakantie door Groot Brittannië, ik meen 2011. We waren al door

Luella 2 Ken je deze nog?’ Rob wees naar één van de Herdwicks die sinds een week in onze wei bivakkeerden. Hij kwam de drieling bekijken, fotootjes maken en ze meteen een nummer in de oortjes doen. De rammetjes een

Hebben jullie dat ook? Denk je te weten wie je bedoelt, ziet het gezicht voor je… maar de naam wil je niet te binnen schieten. En het gekke is wanneer ik Wim vroeg hoe die persoon heette… kreeg hij ook

‘Ik heb de radio niet eheurd’, zei ik die morgen toen het ineens kwart voor negen bleek. Die radio van ons aan het Schoolpad  sprong altijd aan tegen acht uur. Wel gebeurd dus. Ik was dan ook ver weg. Ken

Wat heb ik genoten van de tijd met de schapen en lammeren. Toen we nog een stuk jonger waren en onze eigen schapen nog hadden vond ik het fijn om ’s avonds nog even in de stal te blijven zitten

Even kreeg ik een flash back. Terwijl ik nog wakker aan het worden ben, komt er ineens een reclame van de STER voorbij die me plompverloren op de keukenvloer van de Haar doet belanden…. met een pan. .. een lege

Opa Eggink, voor ons altijd nog opa uut Barchem, had zijn eigen ideeën over de figuur Jezus. Hij zag hem als iemand die voorop liep bij demonstraties voor het goede doel. Heel anders dan de zachte Jezus, de kindervriend. Toen

We hebben de afgelopen jaren, zolang we aan het Schoolpad woonden, wel een aantal katten versleten. De drukke weg was er debet aan, maar sinds we deze laatste twee hadden is er niets ergs meer gebeurd. Moeder Suze is zelfs

Pie…pieieie…kom dan, pie ie….’, ik hoor het opoe Bijenhof nog roepen naar de katten. Meestal had ze iets te eten voor ze. Een beetje melk ,denk ik, met wat stukjes oud brood, want toen deden de mensen nog niet aan

Ja ja, onze middag in de Schepershof waar de Papoeavrouwen en de Papoeajeugd een grote rol speelden was een succes. De filmpjes, het dansje op de muziek van de Yospan en de herinneringen aan de Papoea jongens die in de