Ooit zagen we ze in de Yorkshire Dales, deze Wensleydale schapen. Er is daar een Longwoolshop die we altijd even bezoeken als we in de buurt zijn. Onze vakantie begint of eindigt vaak in dit mooie gebied. We rijden altijd

Wat is het fijn om weer met een klein groepje te kunnen schilderen. Ik krijg er weer energie van. Soms blijf ik thuis verder gaan en Wim levert opbouwende kritiek. Hij ziet kleine afwijkingen die mij niet opgevallen zijn. Vanmorgen

Over het algemeen slaap ik goed, maar soms is het zo druk in m’n hoofd dat ik die niet op tijd leeg kan maken en dan blijven de gedachten rondtollen. Ik probeer dan zoals ik geleerd heb op de yoga

‘Den breg heel wat op an old iezer’, meende Eb toen hij deze achterdeur van hotel Kaiserhof zag. Ik kom deze foto tegen tussen de vele anderen van onze vakanties. Die keer in 2010 waren we samen met Ben en

Toen Wim op zijn 20e zijn officiële diploma kreeg als scheepswerktuigkundige, in die tijd nog wel machinist genoemd, stond er aan het eind van de tafel waarachter de gecommitteerden zaten een busje voor een vrije gift met een lijst waarop

Een tijdje geleden vertelde ik over de ‘oortjes’ van Wim die hij op proef meekreeg van Schoonenberg. Ik was wat gepikeerd door de offerte die hij hierbij meebracht en waar een bedrag van 1050 euro op stond terwijl mij telefonisch

Nou, de eerste rondgang met mondkapje door de supermarkt zit er op. Leuk is anders. Vanwege het rustige moment van de dag zaten we al om 9 uur in de auto om de wekelijkse boodschappen te halen. De meesten zag

We zullen toch aan de mondkapjes moeten. Allemaal voor het goede doel. En dat naast handen wassen en de anderhalve meter regel. Ik probeerde gisteren dus een weggooi mondkapje, beviel slecht. Ik had natuurlijk dat staafje bovenin om de neus

Een verrassing was het vanmiddag. Ik moest voor een injectie in mijn schouder naar het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal. Emmen had nog een lange wachtlijst en beiden horen bij Treant, dus gemakkelijk om te switchen. Twee jaar geleden kwakte ik

Wim heeft het zelf niet door, maar zijn looptempo is aardig opgevoerd de laatste paar weken. Hij stapt er al stevig op los op ons erf. Met stok, dat wel. Het lijkt of hij nog niet zwaar genoeg op zijn

Ik denk dat we de ratten onder controle hebben. Ik zie er geen een meer, ook niet stiekem bij de voerbak van de kippen als die verderop aan het struinen zijn op ons erf. Ik hou die bak nauwlettend in

Lang geleden, in een ver verleden lijkt het nu, gingen wij op vakantie naar de Harz samen met Dick en Anda en onze jongens. We logeerden in een groot huis, een soort appartementencomplex waar we ieder een klein appartementje bewoonden

Ik zie mijn opa nog zitten, op zijn vaste plekje in de keuken van de Boskamp op een soort bankje dat ooit in een stukje in het boek Mensen Onderweg van ds. Buskes een canapeetje werd genoemd. Hij was altijd

‘Ja met Gerhard’, klinkt het opgewekt in mijn oor als ik de telefoon opneem. ‘Ach mien jonge’ zo noem ik hem nog steeds, ‘ben je aan het thuiswerken’?’ “Nee, ik werk in de tuin’. Ik was even vergeten dat hij

Ken je dat… dat je soms op de automatische piloot leeft? Een week heeft een bepaald ritme. De wekker geeft aan wanneer de dag begint of… de haan is hem voor. ’s Zomers weet ik dat ik me nog een