Als ik iemand zie met gaten in de spijkerbroek, de tegenwoordige mode bij jongelui, moet ik even aan mijn beide opoes denken. Opoe Bijenhof kon zich enorm verbazen over sandalen. ‘Bunt die net zo duur as gewone schoene?’, vroeg ze

De buxusmot heeft al heel wat schade aangericht. Daaroverheen de droogte. Onze tuinen en trouwens de hele natuur heeft nogal te lijden onder het een en ander. Mijn extra tuintje bij mijn keetje doet het niet meer. D.w.z.: ik doe

De een verzamelt vingerhoedjes zoals Dea, Dineke heeft wat met varkentjes. Ik heb het met schapen.Het liefst zie ik ze buiten, maar je snapt wel dat ook kleiner formaat bij mij favoriet is. Telkens als ik in een vakantie een

Een maand geleden kreeg ik een berichtje van redacteur Naomi Meinema van de EO. Met haar stond ik in contact in verband met de opnames en de uitzending van Ik mis je over het gemis van onze jongste zoon Mark.

Ik weet niet waar ik beginnen moet. Zaterdag bracht de post al felicitaties, zelf met opgewekt vogelgezang.Meer dan 60 mensen hebben al gereageerd met een berichtje op Fb of de mail. Dat krijg je als je jarig bent en FB

Brrrrr brrrrr… Rick zie ik langskomen op de zitmaaier. Eindelijk staat er weer genoeg gras om te kortwieken. In het voorbijgaan kijkt hij even naar binnen: zien ze me wel? De honden wil hij niet om zich heen hebben en

Henry en boeken, dat hoort bij elkaar. Wilbur Smith blijft boeien!

‘In het vliegtuig naar Hawaii, draag ik altijd warme sokken, weet zeker dat deze nog van jou zijn’, schreef Gera bij een appje onderweg naar één van haar favoriete vakantieplekken in 2017. Ze is er in elk geval wel zuinig

Ik was 6 jaar toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen na het huwelijk van onze moeder met vader Hein. Het was een boerderij met kleine ruimtes: halletje, kelder, keuken, voorkamer, gang en twee slaapkamers beneden. In de

Even kan het niet, Wim kan de sauna niet in maar verheugt zich op de tijd dat hij er weer gebruik van kan maken.Het is lang geleden dat we in Hengelo een Finse houtsauna achter onze huizen bouwden, samen met

‘Ik raak de draad een beetje kwijt’, zei Wim.’ Ik weet nu niet meer waar ik naar toe kan leven’. Hij zit nu 8 maanden in een situatie waarin hij geen stap kan lopen. Eerst was het: elke 3 weken

Het Dagblad van het Noorden gaat er bijna van uit dat we het alleenrecht hebben op een aantal streektaalwoorden die in het hier gebruikte Nederlands geslopen zijn. Zo worden er hier veel wonings verkocht en dropjes zitten in een puutie.

Vanmorgen kregen we een leuke foto toegestuurd die me meteen in gedachten 23 jaar terug bracht. In augustus 1996 gingen we voor het eerst met Henry en Tonny mee naar Fred en Gera die in korte tijd een melkveebedrijf hadden

Neef Wim Harwig is hobbyfotograaf. Als je zijn foto’s bekijkt zou je het eerder professioneel noemen. Op zijn website wimharwig.com kun je heel wat voorbeelden zien over alles wat om hem heen in Zeeland te zien is, over zijn leven,